Phan Thiet

Het is vandaag 1 oktober, we zijn nu twee weken onderweg. Er is nog geen dag geweest die we hadden willen missen. Om te weten wat er zoal geweest is hebben we gelukkig de foto’s (en het verslag) nog. Vandaag staat er ook weer het een en ander op het programma.

Even na achten rijdt de bus voor, de koffers zijn al opgehaald uit de kamers door de hotelboys en worden ingeladen. Wij zoeken alvast een plekje in de bus. Eerder dan 8 uur mocht de bus van de plaatselijke overheid niet verschijnen op de boulevard.

In Nha Trang bezoeken we na een kwartiertje al een heel beroemde pagode, de Long Son-pagode. Het meest vereerd staat hij op de Trai Thuyheuvel. Begin 20e eeuw is de pagode verwoest door een orkaan, nu weer hersteld en als laatste gerestaureerd in 1940. De pagode is gewijd aan de vele boeddhistische monniken die de dood vonden tijdens het repressieve bewind van de Zuid Vietnamese president Ngo Dinh Diem (1955-1963), waaronder ook de zelfverbranding van de monnik waar ik eerder over schreef. Op dit moment is de pagode nog steeds in gebruik en wordt bewoond door die monniken. Het is inderdaad een fraaie pagode voorzien van draken en tegels van keramiek. Alhoewel ik een laaghangende bermudabroek droeg, was ik toch te bloot om naar binnen te mogen in de tempel. Voor een sarong vond ik het te warm. Dan maar niet jongens, dacht ik. Karin schuifelde devoot langs de altaren en deed later verslag.

Om bij het 14 meter hoge witte Boeddhabeeld te komen moest ik wel 150+ trappen beklimmen. Het was al knap warm, en vochtig ook, dus toen ik boven was, was er geen droge draad maar aan mijn lijf. Jammer voor al die slechtlopende en rolstoelgaande medebewoners, zij zullen het moois nooit van dichtbij kunnen bekijken. De grote liggende Boeddha, gemaakt door een Thaise ambachtsman, halverwege de trap was ook indrukwekkend. Het uitzicht over de stad was de moeite waard. Naar beneden ging makkelijker, dan gauw in de bus met de airco waar het goed toeven is, schoon t-shirt aan en op naar de volgende “attractie”.

Die kwam bij de eerste plaspauze. Daar was een zwaluwenrots gemaakt, beetje vergelijkbaar met dat zwaluwenhotel van gisteren. Nu echter hingen er flinke luidsprekers waaruit lokgeluiden klonken van verleidelijke zwaluwen die andere zwaluwen die voorbij vlogen naar binnen moesten lokken.

Op mij had het bandje verder geen effect, ik vond het maar gekrijs en na de nood gelenigd te hebben reden we weer verder.

Jef kocht er wel een heel duister drankje in blikjes waarvan één van de ingrediënten bestond uit het speeksel van die zwaluwen. Gezoet of ongezoet. Ook wij wilden dat wel eens proberen. Gekoeld en met een rietje voor 2 begonnen we aan het avontuur. Smaak: rijstepap met een frisse nasmaak. Niet opwindend dus. Je moet alles eens geprobeerd hebben, vind ik.

In Vietnam is het hebben van een auto een kostbare aangelegenheid. De invoerrechten en belastingen zijn dusdanig hoog dat dit alleen voor de beter gesitueerde is weggelegd. Daarentegen rijdt bijna iedereen op een brommer of een elektrische brommerfiets. Op die brommer moet dan ook alles vervoerd kunnen worden. En dat doen ze ook. We hebben een kompleet 2-persoonsbed zien langskomen , 8 balen met lege blikjes, buizen van vijf meter lengte door één persoon vervoerd, of kippen samengebonden met de poten als een bosje bloemen. Jef had zelfs wel eens een bromfiets met een koe en een kalf erop vervoerd zien worden, maar Jef is een Belg. Vandaag reden we een man voorbij die geiten vervoerde. Levende geiten, vastgebonden op een grote bagagedrager. We moesten de poten tellen, dit aantal door 4 delen om te weten hoeveel het er waren. We dachten 4, maar vijf zoe ook kunnen. Bizar en in ons land ondenkbaar. Het filmpje wat ik meestuur is geen verplichte kost. Het is zelig om te zien.

Weer verder deden we een begraafplaats aan waar alle Noord-Vietnamezen een graf kregen, die stierven voor Vietnam, in alle oorlogen die gevoerd zijn. Op de steen de naam, een geboortejaar, de datum van in dienst treden bij het leger en de sterfdag. We zagen hele jonge kinderen die in dienst getreden zijn en al met hun 21e werden gedood. Ook graven zonder namen, waarvan men nog steeds de gegevens aan het zoeken zijn met behulp van DNA.

Ook meisjes, want die dragen de tussennaam Thi. De begraafplaats werd door de overheid aangelegd en wordt dagelijks onderhouden. Wat ik nou zo vreemd vond. Ik was hier in 1968 en voorzag toen de Amerikanen en de Zuid-Vietnamezen van brandstof voor hun strijd tegen de Noord-Vietnamezen.

Van die mensen, de Zuid-Vietnamezen die stierven, is hier echter niets te vinden, daar is niets voor gedaan. Ze kregen geen graf, oorlogsinvaliden moesten bedelen om te kunnen blijven leven. Zij waren de vijand van Vietnam. Het had net zo goed andersom kunnen zijn. Heel raar.

Langs de weg richting ons veelbelovende resort in Phan Thiet zien we langs de weg enorme zoutpannen. Zout water wordt toegelaten op een ondergrond van hardzand, het water verdampt en er blijft een laagje zout over. Dat herhaalt men enkele keren en men kan daarna met een schraper het zout oogsten. Het is zout van een ruwe soort die veel in de visindustrie gebruikt wordt. Wie zien we aan het werk? Vrouwen. Steeds meer valt op dat vrouwen hier het zwaardere werk doen. Dat heeft een reden waar ik later op terugkom.

Na de lunch stoppen we bij een fruitkwekerij en wel van het felbegeerde Dragonfruit. De drakenvrucht zou een vertaling kunnen zijn. Een grillige vrucht met exotische uitsteeksels. De oorspronkelijk witte vrucht is uit Midden Amerika geïmporteerd en in Vietnam verder ontwikkelt. Je hebt nu de witte soort en de rode (paarse). Deze hier waren rood/paars en hebben een betere kwaliteit. De Vietnamezen zijn goed in het verbouwen ervan zodat het een gewild exportproduct is.

Zelf noemen ze hem de Vietnamese Kiwi. De smaak is licht, zoetig, zacht vruchtvlees met zaadjes. Van deze soort kan je wel schrikken als je een plas hebt weggelegd, die zal namelijk rood gekleurd zijn.

Dichterbij ons doel rijden we door het vissersplaatsje Phan Thiet. Veelkleurige vissersbootjes met de inmiddels bekende bamboebootjes als tender. Ze liggen er allemaal wat werkeloos bij. Het schijnt slecht te gaan met de vrije visserij, nog maar weinig te vangen op open zee. De zee wordt leeggevist ...…… zoals Confusius al zei: “Als je niet in de positie bent er iets aan te veranderen, zwijg dan”.

De foto is prachtig geworden.

We passeren daarna de zogenaamde zandduinen. Mui Ne Beach. Over een lengte van 20 km strekt zich een soms door palmen beschaduwde witte strook zand uit. In de jaren negentig had het strand de reputatie van een relaxed oord voor budgettoeristen. Omdat het best uniek is, is er nu een lint van resorts, dure bars en restaurants bij gebouwd. Je vindt er ook veel Russische eigenaars. En de bordjes op straat zijn soms ook alleen in het Russisch. Wij nemen een kijkje bij die gele zandduinen waar we meteen belaagd worden door jongetjes en vrouwen (weer) die ons een sleetje (een slappe polyester plaat met touw) willen verhuren om ermee van de heuvels te roetsjen. Zandsleeën bij een temperatuur van 32 graden. Niemand had er echt trek in.

De laatste stop voor ons resort, waarvoor we door Jef steeds lekkerder gemaakt worden, is bij een vissaus bedrijf. We bekijken de grote kruiken / vaten waarin de fermentatie plaats vindt. Laagje vis, dan laagje zout, laagje vis, laagje zout, enzovoorts. Ze worden afgedekt met een bamboe roostertje waarop een gewicht komt. Dit spul staat een half jaar in de hete zon te verworden tot vissaus. Onder wordt het vrijgekomen vocht dan afgetapt en weer bovenin ingebracht waardoor het dus opnieuw gefilterd wordt, totdat er een heldere saus overblijft die een smaakmaker is bij veel gerechten.

De vissaus Nuoc Mam van hier is misschien wel de beste van het land, volgens de connaisseurs.

Tegen vier uur bereiken we dan ons paradijsje. Wat we zien is ook heel uitzonderlijk. Deze ambiance heb ik nog nooit eerder ervaren. Morgen meer hierover.