Cu Chi tunnels, Kim en de Cao Dai tempel

Vanochtend mochten we wel heel erg vroeg op, 05:00 uur, om daarmee om 06:30 in de bus te kunnen zitten. Daar waren diverse redenen voor. De eerste begrepen we meteen al toen we de stad uitreden. Vroeg in de ochtend is het verkeer dusdanig druk dat er bijna geen doorkomen aan is. 7 miljoen scooters telt Saigon. De mensen gaan naar het werk met hun scooter. Die drukte probeerden we voor te zijn wat slechts gedeeltelijk is gelukt, getuige het filmpje hierover.  Ik heb nog nooit zoiets gezien. 

We reden naar een gebied 70 km noordwest van Saigon. Met dit verkeer 1:10 uur rijden. We waren de eersten. Bestemming was de Cu Chi tunnels. Vergelijkbaar met wat we gezien hadden eerder deze vakantie maar nu tunnels van de Vietcong, de "vijand" van de Amerikanen.

Dit gebied was het eindpunt van de Ho Chi Minh route om vanaf hier Saigon te belegeren. De Amerikanen hielden hoofdkwartier in het Continental Hotel in Saigon. Het vliegveld lag in Saigon, daar wilden de Noord Vietnamezen wel grip op krijgen.

In ieder geval waren in het gebied dat we bezochten weer van die gangenstelsels. Uitgebreid werd verteld hoe die hun ventilatie kregen, hoe rookgassen van de keuken werden afgevoerd, enzovoorts. Je kon ook weer onder de grond het zelf gaan ervaren. Daar hadden wij geen trek meer in.

Van de boobytraps en de gruwelijke manieren om de vijand te doden konden we hier uitgebreid kennis nemen. Na deze vakantie ben ik helemaal klaar met oorlog in de algemene zin. Rijp om pacifist te worden. Als we weer vertrekken zien we pas goed waarom we hier zo vroeg moesten zijn. Tientallen bussen hadden hun inhoud, na ons, hier al achtergelaten. Wij konden nog in een redelijk rustige omgeving over het terrein wandelen.

De dag is nog niet om, er komt nog meer. Eerst brengen we een bezoekje aan de schoonzus van Kim Phuc die vlakbij de Cao Dai tempel woont. Door op de naam te klikken kun je lezen hoe het nu met haar gaat.  Kim Phuc  (1963) werd hier slachtoffer van de napalmbommen die de Amerikanen afwierpen om de Vietcong te verdrijven. Het verhaal is bekend. Zij is waarschijnlijk na Anne Frank het meest bekende oorlogsslachtoffertje in de wereld. We zagen bij de schoonzus een documentaire over haar leven, nu in vrijheid in Canada.

We kregen er ook een bordje noodle-soep. De documentaire was aangrijpend.

Daarna reden we over de weg van de beroemde foto van Kim, het napalmmeisje, richting de tempel van Cao Dai. Kim is destijds die tempel ontvlucht vanwege het dreigende bombardement met napalm. 

De Heilige Stoel van Cao Dai is een religie die ontstaan is uit diverse Aziatische geloven en trekt bijna 3 miljoen gelovigen.

De grote tempel is een mix van bouwstijlen uit Europa en Azië. Kleurrijke afbeeldingen van kronkelende slangen en draken sieren de zuilen. We wonen een gebedsdienst bij waarvan er nog dagelijks plaats vinden. Boven het altaar domineren de beeltenissen van Jezus, Boeddha en Confucius. 

Tegen tweeën waren we weer terug bij het hotel. Een verfrissende douche en droge kleren maakten weer een ander mens van ons.

We besloten nog het een en ander van de stad te gaan bekijken. En er moest geld gepind worden. We waren behoorlijk bang gemaakt dat we vooral hoe en goed met niet al teveel geld om moesten gaan. Sieraden kon je ook beter maar afdoen. Dus als twee alerte kippen bewogen we ons van trottoir naar trottoir, regelmatig omkijkend of de kust veilig was. Bij de pinautomaat deed ik het handwerk terwijl Karin als een Ellie Lust eventuele belagers met haar ogen op afstand hield.

De drukke winkelstraat, het stadhuis en als laatste de Bitexco Financial Tower moesten bezocht worden.

Op de 52e verdieping (van de totaal 68 verdiepingen)  is een bar waar we ons lieten verwennen met een drankje en we genoten er van het dan nog heldere uitzicht.

Even daarna betrok de hemel, werd hij donker en begon het te regenen alsof daar lang voor gespaard was, met bakken kwam het naar beneden. Onweer en bliksem krijgen op die hoogte ook een aparte aanblik. De bui hing zo laag dat we helemaal in de wolken verdwenen zelfs. 

Op zoek naar een eethuisje was dat regenen nog niet helemaal over. We vonden snel en redelijk droog een bistrootje waar we het ons lekker hebben laten smaken. In ons beste Vietnamees, want Engels spraken ze daar niet, kregen we bijna alles wat we wilden. Hier konden we ook alvast wennen aan de Nederlandse prijzen.

We lagen er op tijd in na deze lange dag. Morgen weer eentje !