Saigon (Ho Chi Minh stad)

Het afscheid nemen van dit hotel was zwaar. Hierna is het in het leven alleen nog maar minder, op dit gebied dan. Met een leuke ervaring rijker begonnen we aan de rit naar Saigon. Dat is de “oude” naam want na de overwinning in 1975 werd de naam omgedoopt tot Ho Chi Minh City.

De afstand was niet zo groot, de snelheid waarmee we er naar toe reden was laag, dus netto duurde het toch nog even eer we daar waren.

Onderweg reden we langs enorme grote landbouwpercelen die steeds een verschillende cultuur herbergden. Zo zagen we eerst cassave plantages. Die leveren een eetbare wortel, waar ook chips van worden gemaakt. De bladeren zijn ook te gebruiken. De stokken die overblijven worden in stukken van 30 cm weer herplant. Een dankbaar gewas.

We zagen cashew bomen, niet een paar maar hele velden. Een moeilijk produkt om te verbouwen, daarom is de cashewnoot ook vrij duur. Koffieplantages kwamen we tegen. Het schijnt dat Vietnam het grootste koffie-exporterend land in de wereld is. Ik dacht dat dat Brazilië was, maar nee. Douwe Egberst schijnt zijn Robusta en Arabica hier vandaan te halen.

Weer verderop rubberbomen. De kleinere boompjes leveren nog niks op, dan de dikkere ongeveer 15 jaar lang wél op de bekende manier. Dan worden de bomen dikker en kunnen ze gebruikt worden voor houtbouw. Ikea is een groot afnemer van de rubberbomen voor de fabricage van kasten zoals Ivar en Billy.

Dan zien we de Durian bomen in rijen voorbij komen. Dorian vrucht noemen wij ze. De vrucht die lijkt op gepelde hersenen. Hij is moeilijk te oogsten omdat als hij rijp is van de boom valt en daarmee kan beschadigen. Dus ze maken de vruchten alvast met een touwtje aan een tak vast die dan de val opvangt.

Toen zagen we nog de Ramboetan bomen, vruchten die lijken op en smaken naar Lychees. Lekker en sappig.

Natuurlijk soms ook rijen Eucaliptus-bomen waarvan men veel producten kan maken, met name de eucaliptus-olie. Die heb ik de laatste dagen regelmatig gebruikt rond de neus en op de borst om de verkoudheid de baas te blijven.

Dan naderen we Saigon. In de voorwijken reizen enorme grote flatgebouwen op en ook in grote aantallen. De toename hiervan de laatste jaren is gigantisch. Naar Chinees model. De appartementen zijn vaak leeg, onbewoond. Te duur of de overstap is te groot van wonen op het land naar “hangend aan de hemel”. Zoals ze dat noemen. Grote investeringen moeten hiermee gepaard gaan. Met een laag rendement, lijkt me. In China staan er 70.000.000 van dit soort appartementen leeg op een bevolking van 1,3 miljard inwoners.

Het wordt al drukker, meer auto’s en meer brommers dan in Hanoi. Met spitsuur moet je hier niet zijn, dan loopt het verkeer voortdurend vast, een verkeersinfarct dus. Saigon is ook een metropool van wereldformaat. Ons hotel ligt midden in de stad, niet ver van de hoge Heinekentoren en de superhoge toren van de familie Vin, waar ook het Vin Pearl Pretpark van is in onder andere Nha Trang.

Eerst lunchen we om daarna naar het oorlogsmuseum te gaan. We passeren het grote ommuurde park wat na de overgave in 1975 van de Amerikanen op het leger van Ome Ho het herenigingspark heet.

Het paleis heet sindsdien  het herenigingspaleis. De beelden zijn bekend; in 1975 reed een Amerikaanse tank dwars over het toegangshek het park binnen om de overgave te gaan regelen.

Het museum heet niet echt zo, het is het oorlogsrestanten museum. Eerst heette het zelfs, het oorlogsmisdadigers museum. Maar die naam daar hebben de Amerikanen wat aan kunnen veranderen.

Binnen voel ik me ongemakkelijk. Naar wat ik zelf heb gezien in 1968 en hier ben tegengekomen wil ik het liefst weer snel naar buiten. Het is er druk. Mensen laten zich fotograferen voor militair materieel; tanks en vliegtuigen. Ik herken de 1H Heuy helikopter, waarvan er 2 ons schip escorteerde op de Saigonrivier en die later bij de overgave van vliegdekschepen werden afgeduwd.

De diverse zalen over de gebruikte wapens, de verantwoordelijke mensen, de geschiedenis , met name die over Agent Orange, geven een beeld van deze gruwelijke oorlog.

De aangrijpende foto’s loop ik snel voorbij. "Dat moet je niet willen zien", herhaal ik steeds. Snel staan we weer buiten waar we nog een oog werpen op de martel- werktuigen en kooien die door beide partijen werden ingezet.

Vervolgens bezoeken we nog het postkantoor van Saigon. Veel postzegels worden er niet meer verkocht, als bouwwerk en voor de huisvesting van souvenirwinkeltjes is het nog een nuttig object.

Tegenover het postkantoor de Notre Dame van Saigon, een basiliek uit 1880. Vóór de kathedraal het beeld van de Heilige Maagd Maria waarvan men zegt dat ook zij hier ook bloed gehuild heeft. Maar het regende toen ook, dus ja.

Tegen vieren zijn we bij het hotel. Ik neem een douche, een colaatje en pak daarna m’n laptop en ben dan het komende uurtje weer onder de pannen.

Vanavond gaan we een dinercruise doen. De naam zegt het al………….varen en eten op het water.

Je hoort er echt meer over...…... later.