Nha Trang

Het is 05:15 uur als ik vóór dat de wekker afgaat al gewekt ben door de geluiden uit het park en van de straat. Ik loop naar het balkon en zie dat er al een kleine honderd mensen in zee liggen, zelfs voorbij het net dat de haai moet weren. In het park staat veel te hard de muziek aan die nodig is om een veertigtal mensen met Aerobic dansen in beweging te houden. Ik word al moe als ik de snelle bewegingen probeer mee te doen. De nieuwe dag is duidelijk al gestart en hoe !

Dat verhaal van die haai is door mij niet verzonnen. Er schijnt iemand een keer gebeten te zijn, door een haai. Zo ging het verhaal. De toeristische plekken leden daar enorm onder. Men heeft toen een boeienlijn gespannen op ongeveer 40 meter evenwijdig aan de kust. Dat heeft geholpen.

Om 7 uur zat iedereen fris en fruitig in de bus en begon de rit naar Nha Trang, een plaats waar ik 51 geleden ook geweest ben.

Na enige tijd maakten we een stop voor een fotosessie van een mooie baai. Later stopten we bij een klein bedrijfje waar geoogste rijst gepeld werd. Tien meter verder was een botenmakerij. Eerder noemde ik dat kokosmandboten, een andere benaming is bamboeboten. Manden waarmee onder andere rijst wordt vervoerd worden gemaakt van bamboe. Ze zijn vaak tot 60 cm in doorsnede groot. Door belastingmaatregelen kwamen vissers op het idee om de manden groter te maken waarmee dan in een laag belastingtarief ook gevaren kon worden. Uit de bossen oogst men de scherpe dikkere bamboestokken. Deze worden gespleten en gevlochten tot matten. De matten worden dan gevormd tot een mand, een grote bak dus. Over het vormen van een mand doet men een dag. Als de mand klaar is moet hij nog waterdicht gemaakt worden. Dat wordt gek genoeg gedaan met een mengsel van koeien- en/of buffelstront samen met een restproduct uit de oliewinning. Dat restproduct zorgt voor een harsachtige afwerking. De koeien / buffels eten normaal gesproken gras en dat gras dat fijn gemalen en niet verteerd is wordt een fantastisch ingrediënt voor de waterdichte afwerking. Later op de dag gaan we een tochtje ermee maken.

Weer later passeren we steengroeven. Van particulieren en van de overheid. De stenen, brokken van 40 bij 25 bij 25, worden gewonnen uit de bergen langs deze weg. Bij de particulier vaak handwerk; water, splijten, beitelen is dan de procedure. Bij de overheid zag je zware vrachtwagens, bulldozers en werd met explosieven gewerkt. De stenen worden gebruikt voor de spoorwegen, muren, wallen, gebouwen. Mensen die het land wilden ontvluchten en werden tegengehouden, bootvluchtelingen en zo, werden gestraft, in kampen gezet waar ze de hele dag deze stenen moesten maken. De bewondering bestaat eruit hoe de Vietnamees dit product vervaardigt, niet de strafmethode.

Opvallend zijn, als we zo richting Nha Trang rijden, enkele hoge gebouwen die gewoon tussen de huizen oprijzen. Vreemd genoeg zien we geen ramen of deuren op balkons, slechts één deur op de begane grond. Verder is alles geblindeerd. In de muren wel een soort luchtgaten, voor de spouw of zo. We vragen aan Jef wat dat voor gebouwen zijn. We mogen raden. We proberen: een bordeel voor blinden, een crematoriumopslagruimte voor urnen, een, bejaardenhuis voor zware dementerenden. Niets van dit alles. Na verschillende pogingen komt Rob met de oplossing: een zwaluwenhotel.

Men is hier gewend vogelnestjes te eten als lekkernij. Gedroogd of als ingrediënt voor vogelnestjessoep. Met het speeksel van de Aziatische zwaluw worden de nestjes gebouwd en later geoogst. Dit gebeurt 3 keer per jaar. In zo'n gebouw, hotel, dus. De opbrengst is afhankelijk van de kwaliteit, tot 6000 dollar per kilo.

We stoppen vervolgens pas weer bij Dai Lanh Beach, omdat het in de reisbeschrijving staat. Het eens zo beroemde resort aan de zee raakt echter danig in verval. We dronken er een verfrissing, ijskoffie, en deden een plas.

Voor de lunch bezoeken we nog de Ponagar Toren in Nha Trang, een bouwwerk gemaakt door het Cham-volk vanaf de 8e eeuw tot de 13e eeuw. In de tempel wordt de Heilige Moeder Thien Y A Na aanbeden. Het materiaal waarmee deze architectonische bouwwerken gemaakt zijn bestaat uit gebakken stenen, rode buitenkant zwarte kern. Men heeft bij de bestudering van de bouw echter nooit een specie, een verbindingsmiddel, kunnen ontdekken. Wetenschappers staan nog steeds voor een raadsel hoe men deze gebouwen zo heeft kunnen maken door slechts een stapeling van stenen. Het geheim dat blijft.

Na de lunch hebben we eerst de koffers naar het hotel gebracht. Die staan dan op je kamer als wij daar later aankomen. Wij gaan nog een boottochtje maken en de bamboeboten uitproberen.

In de haven is het een chaotische drukte. Allerlei bedrijven gericht op de watersport zijn druk met het de klanten naar het zin te maken. Para-sailing achter een boot, speedracing, bedenk het maar.

Tegenover Nha Trang ligt een eiland Hon Tre dat verbonden is met de havenstad Nha Trang middels een kabelbaan. Op dat eiland heeft, weer zo’n hele rijke Vietnamees, een pretpark Vin Pearl ingericht. Zo groot dat je het beter met Disneyland Parijs kan vergelijken. Ook heeft hij diverse resorts aangelegd.

Nou wil het verhaal dat hij de kabelbaan zo “hoog” , laag dus, heeft laten hangen dat er nét geen cruiseschip onderdoor kan. Daarmee had hij geen last van de grote vloot aan cruiseschepen die dan zouden aanmeren en met hem zouden concurreren. Het cruiseschip dat ten anker lag, buiten de kabelbaan, liet zijn gasten met pendelbootjes naar de wal toe gaan.

Wij maakten een boottocht naar een paar baaien verderop waar diverse drijvende restaurants lagen. Dus een vlonder van 40 bij 40 meter waarop een restaurantje te vinden is. Aan dit restaurant zijn allemaal kweekbakken, visvijvers, vastgemaakt, waar de klant de vis of kreeft kan aanwijzen die hij daarna graag op zijn bord zag. Wij meerden daar ook aan en mochten onze roeivaardigheden uitproberen op zo’n bamboebootje.

Wij troffen met z’n vieren een vrouwke van 67 jaar die hartstikke veel lol in het leven had. Ze bleef ons amuseren. Zie ook het filmpje dat gemaakt is. Ons vroeg ze ook hoe wij heetten en hoe oud we zijn.

Bij Karin zei zij, toen ze haar leeftijd 70 noemde, dat ze er nog jong uitziet. Toen ik mijn leeftijd noemde zei ze nog een keer dat Karin er jong uitzag. Doe er maar mee wat je wil.

We varen terug naar de haven en laten ons met de bus, juist op tijd, voor het hotel afzetten. Op tijd, omdat er na half 5 niet meer met een bus gereden mag worden over de boulevard.

In de avond zoeken we een leuk restaurantje aan de boulevard. We bestellen een Westers lijkend menuutje en stoppen als we voor iets meer dan 1 miljoen Vietnamese Dong gegeten hebben. Dan voel je je pas rijk !!