Spannend.

Behalve dat de voorbereidingen voor de reis; het lezen van reiservaringen van anderen,  het uitspitten van reisgidsen, wat minstens zo leuk is als de reis zelf, zijn er ook andere gedachten die me dagelijks bezighouden. Of dat nou alleen  te maken heeft met de leeftijd, ik weet het niet.

Onlangs vroeg iemand die naar mijn reis informeerde: “Vind je het spannend?”  Over deze vraag moest ik toch wel even nadenken. Is het spanning, onzekerheid over de afloop, of is het angst, bezorgdheid over wat er gaat gebeuren?

Meer dan 50 jaar geleden, het land was toen in oorlog, bezocht ik ook Vietnam. Jong en onbevangen voer ik als stuurman bij een olietankermaatschappij en brachten we olie, waaronder JP4, naar de Amerikanen in dat land. Dat spul haalden we in Singapore. Ons salaris werd verdubbeld zodra we de landsgrenzen van Vietnam gepasseerd waren. Indrukwekkend vonden we dat. Met kogelvrije vesten aan “uitkijk houden” vanaf de brug in de richting van de oevers in de Mekong Delta, varend richting Saigon. Bij beschietingen van ons schip werd daarvan wel melding gemaakt in de Telegraaf, die mijn vader vroeg in de ochtend in een kiosk in Utrecht had gekocht. Echter in de tweede editie was dat bericht er al weer uitgehaald. Mijn ouders in onzekerheid achterlatend. Dat was nog eens spannend. Als ik mijn brieven per cassettepost naar huis stuurde vond ik het stoer om als achtergrondgeluid het leegschieten van de mitrailleurs van de Yankees te laten horen. Hoe bedenk je het? Het was spannend, maar toch anders.

Nu lees en hoor ik dagelijks over de onrust in de landen rond de Perzische Golf, de oorlog in Syrië, de dreigende opstelling van Amerika richting Iran. Over de drone-aanvallen op een olieveld en fabrieken van het staatsoliebedrijf in Saoedi-Arabië. Ik bekijk de vliegroute van Amsterdam naar Dubai. Wordt er niet voor niets om Syrië heen gevlogen en waarom wordt Iran gemeden?

Ik kijk er in ieder geval wel anders tegenaan dan ongeveer 50 jaar geleden. Maar ook na de ervaringen met de MH17, het vliegtuig waar wij op onze reis naar Bali, december 2013, ook in hebben gezeten. Over de fantasieën die ik tijdens die vlucht heb gehad zal ik hier maar geen paragraaf wijden.

Met wat kansberekening kan ik mezelf geruststellen dat ik over drie weken weer veilig op Nederlandse bodem sta, redelijk groot is. De zorg die we besteden aan het maken van documenten voor de achterblijvers is er niet minder om. Waar ligt wat? En wat te doen als het allemaal anders gaat lopen, is er ook.

Gelukkig bestaan de meeste overdenkingen en bezigheden nu uit andere “zorgen”. Afscheid nemen van vrienden,  de kinderen en kleinkinderen.  Heb ik voldoende kleren ingepakt? Is een en ander voldoende afgestemd op het klimaat daar? Wat neem ik verder mee voor onderweg?  Heb ik alle laadsnoertjes mee? Voldoende Deet ? Enzovoorts….enzovoorts.

Nog twee dagen en dan gaat de reis beginnen: ”It giet oan”