Hoi An (Dag 3 ochtend)

Het is zaterdag 28 september. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zó vroeg naast m’n bed stond. Dat was nodig omdat we vandaag een excursie gaan maken naar My Son, een complex van tempels uit de oudheid 70 km ten westen van Hoi An.

Het is verstandig om daar heel vroeg te zijn omdat het anders zo verschrikkelijk druk wordt dat het niet leuk meer is.

Om 7 uur vertrokken waren we om 8:10 uur ter plaatse.

My Son, een Unesco werelderfgoed, kreeg wereldfaam toen de Franse archeologen dit centrum van religie (4e -13e eeuw) herontdekten eind 19e eeuw.

We kunnen er de ruïnes van ruim 70 tempels bekijken, maar slechts 20 tempels zijn in redelijke staat. Een groot gedeelte is in de Vietnamoorlog nagenoeg geheel verwoest door de bommen van de Amerikanen. Waarom vraag je je dan af. Simpel; de “vijand” verborg zich bij voorkeur in deze gebieden, dus die werden aangepakt, helaas.

De opvallendste gebouwen zijn de Chamtorens die elk uit 3 geledingen bestaan: Aarde, Spirituele wereld en de top voor het rijk tussen hemel en aarde.

Voor mij is het indrukwekkend om te zien hoever de beschaving al in de 4e eeuw na Christus hier zo ver was gevorderd. Veel gebouwen zijn vervallen. Toch is terug te lezen op ingegraveerde stenen dat men in die tijd bijzonder ver was met de bouwkunst. Je vindt hier invloeden van Indiase, Indonesische en Japanse bouwstijlen terug.

In iedere tempel staat een mensgroot beeld van de Shivalingam. De lingam is een met de Shiva in verband gebracht fallussymbool (“the object of the man”, zoals Liem het keurig uitdrukte) in en boven de yoni, een symbool voor de godin. Over de lingam werd water gegoten dat door een tuit over de yoni liep, als een verbeelding van de schepping.