Vinh

Vóór dat de wekker begint te spelen staan we de laatste dagen al naast het bed. Vandaag was dat 5.50 uur. We wilden eerst de koffers klaarzetten voor de hotelboys voordat we zouden gaan eten. Om half 7 betraden we de eetzalen. Jef had al gezegd dat als je je 1e portie eten gehaald had, de wandeling naar de 2e gang genoeg was om weer stevige trek te krijgen, zo groot is het daar. De hotelkamer op de 7e verdieping was ook al zo pompeus groot. Blijkbaar goedkope grond geweest. Vandaag geen bordje yoghurt met muesli, maar wel veel verse vruchten en …………. pindakaas.

Om 8 uur stonden we weer klaar voor een korte busrit naar een rijwielverhuur. Bij het verlaten van het hotel draaiden we een grote brede laan in waar enorme huizen, nee villa’s, zeg maar kastelen in aanbouw waren. Onbeschrijflijk zo bizar groot en potsierlijk en gemaakt van de cement/beton die in die contreien verkregen wordt door afgravingen van de karstformaties. Een enorme aanslag op het cultureel erfgoed. Wat wil nou het geval?  Sinds Vietnam eind jaren negentig die enorme groei ging doormaken bedachten een aantal communistische partijbonzen het plan om die cement daar te exploreren. Zij zijn daar onfatsoenlijk rijk mee geworden. Men zegt wel dat in Vietnam de rijkste mensen van de wereld wonen. En het meest rare is dat de drie in aanbouw zijnde “kastelen” precies hetzelfde gaan worden aan de buitenkant. In een communistisch land deze tegenstrijdigheden, ik snap het niet.

Tijdens de busrit trakteerde Liem ons op een college over het onderwijs in Vietnam. Het Vietnamese onderwijs is qua opbouw en bekostiging vrijwel gelijk aan dat bij ons. Na de Kindergarden komt de primary school, dan de secondairy school bestaande uit de junior highschool en de highschool. Dan zijn de meesten leerlingen 18 jaar en kan gekozen worden voor de universiteit.

Er zijn, private en public schools en de duurdere International schools.

Men wil vaak een zo hoog mogelijk opleidingsniveau bereiken wat weer met zich meebrengt dat er veel aan de universiteit afgestudeerd zijn die slecht aan het werk komen wegens gebrek aan ervaring. De trap naar boven moet dus anders bewandeld worden, rustiger (wat lager) beginnen en met een minder hoog loontje startend.

Liem is ook hoog opgeleid, in geschiedenis en toerisme, en gaf altijd al aan in de reiswereld te willen werken. Hij werd er vreemd op aangekeken maar wist wat hij wilde, vast en zeker. Kennis delen met de medemens is zijn passie. Leren van de buitenlanders en aan hen vertellen wat zij graag willen weten. Via 1-daagse , 2-daagse tochten opbouwend tot meerdere weken deed hij steeds meer ervaring op. Nu is hij 33 jaar en nog iedere dag blij zijn verhaal te mogen vertellen en de toeristen zijn land te mogen laten zien. Ook gaat hij met groepen Vietnamezen naar Nederland om daar als gids op te treden. Hopelijk kan hij later ook meer landen bezoeken. Liem is getrouwd en heeft jongetje van 5 en een kindje (meisje?) van 10 maanden. Hij is sympathiek, het hart zit op de goede plaats en hij neemt altijd ruim de tijd voor mij als ik weer eens wat wil weten.

Niet veel later bereikten we de verhuur. Zo vroeg op de dag gaan fietsen is nog wel te doen. Na 12 uur is het veel te heet. Was je stoer dan nam je de mountainbike, voor de anderen een damesfiets zonder versnellingen. Grote fietsen kent men hier niet. De gemiddelde Vietnamees is niet zo hoog. We reden kriskras door de omgeving langs rijstvelden en door kneuterige dorpjes, lief en vredig. Dit was Vietnam op een andere manier beleven en we genoten van iedere meter. 

De eerste stop was bij een rijstveld waar we zagen hoe er slakken geraapt werden. Die leefden daar in grote aantallen. Om ze klaar te maken doet men, nadat ze gewassen zijn, er eerst limoengras bij en kookt het mengsel ongeveer een nacht waarna de schelpen schoon en een lekkernij worden. Op de jonge scheuten van de rijstplanten, maar elders in de wereld op lotusplanten, leggen de slakken hun eitjes. Op de foto zie je dat in de vorm van een felroze hoopje van 50+ eitjes op de stengel. Die plant sterft af. Dat is jammer. Men verwijdert deze scheuten zoveel mogelijk en gunt ze als voer voor de eenden, die dat weer lekker vinden. De slakken zijn een lekkernij voor de Vietnamees.

We slingerden verder door het landschap van rijstvelden, nauwe paadjes en smalle straatjes tot we bij een lokale markt waren aangekomen. Hier hebben we een kwartiertje rond gekeken en de sfeer geproefd. Met hun stinkende scooters rijden ze tot vlak tegen de kraam waar ze hun inkopen doen. Alles is absoluut vers en er is een grote verscheidenheid aan kruiden, groentes, vis en vlees. De kippen en de eenden worden ter plaatse geslacht. Het aanzien van een groepje eenden die met de poten al aan elkaar vastgebonden ligt te wachten tot het hun beurt is, vind ik aangrijpend. Het verdere ontleed-proces heb ik maar niet meer afgewacht. 

Na weer een tijdje fietsen bereiken we een vissersplaatsje. Vergelijk dat niet met Spakenburg. Hier liggen de sampans aan stokken die verticaal in het water staan. 's Ochtends wordt er gevist op de rivier en in de kreken. Liem legde uit dat hier ook eb- en vloedwerking optreedt. Het verschil in waterhoogte zal rond de meter liggen. Dat zoiets twee keer per etmaal plaatsvindt was voor sommige een compleet nieuw gegeven.

Regelmatig doken er langs de route fotografen uit het niets tevoorschijn met het verzoek te lachen. Bij de 4e begon ik te denken dat we echt een bezienswaardigheid waren. Later hierover meer.

We passeerden ook een bocht in de rivier die we gisteren bevaren hadden met de voet-roei-riem-dame. Er was een opnameteam aan het werk die met de hulp van een drone beelden maakten van een wonderschone witte dame in zo’n bootje. In een sampan moet je niet gaan staan en dat leverde dus ook spannende momenten op.

Na ongeveer twee uur kwamen we bij het eindpunt van de fietstocht op een parkeerterrein. Hier leverden we de fietsen in en stonden de fotojongens met hun mapje foto’s al te wachten. De kwaliteit is niet geweldig, de prijs is ook niet zo hoog. Aanvankelijk vroegen ze 100.000 VND (€ 4,-) voor een setje van 4. Elke fotograaf had van die setjes dus er was een overvloed aan foto’s. De belangstelling was omgekeerd evenredig met het aanbod. Beteuterd probeerden ze met psst-psst-prijzen van hun handel af te komen. De prijs zakten gauw naar 50.000 Dong. Nog bleven ze zitten met veel van de foto’s. Is ook niet zo handig mannen ! Op z’n laatst ging de prijs naar 10.000 per foto, 40 cent dus. Anders kunnen ze ze weggooien, Brad Pitt fietste niet mee.

We maakten daarna een korte wandeling die eindigde bij een pagode die in de rotsen was uitgehouwen. Op zich heel curieus maar de klimpartij en de schoonheid van de pagode waren achteraf gezien het niet waard deze acties uit te voeren.

We gebruikten de lunch in het restaurant van de fietsenverhuurder waarna we ons in de bus naar het hotel lieten rijden.

Onderweg passeerden we huizen die op een of andere manier iets gemeenschappelijks hadden. Veel dak overstek, tierlantijntjes onder de goten, keurig geschilderde voorgevels maar niet zo breed, ik schat 4 meter. De huizen waren wel heel diep, 16 meter werd me gezegd. De zijmuren waren, als ze apart stonden, grijs gestukadoord, vaak zonder ramen. Deze woningen stammen qua opzet nog uit de Franse tijd, ook die later werden gebouwd krijgen toch deze indeling. Dat heeft te maken met de belasting die betaald moest worden op deze huizen, die werd berekend naar de breedte van de voorgevel.

In het hotel hebben we weer genoten van het diner. Omdat Ron jarig was werd hij uitgebreid in het zonnetje gezet en wij genoten mee met een stukje van de taart.