Hoi An - Oude stad

Na het feestelijke sprookje van woensdagavond staan we vandaag na het wakker worden weer met beide benen op de grond. Die van mij zijn een beetje gammel, een stevige verkoudheid een slechte nacht en ik denk wat koorts roepen bij mij een gevoel op van: “Ik loop even niet voorop”.

Op weg naar Hoi An rijden we over de magnifieke Wolkenpas. Deze pas kan ook genomen worden door een tunnel, het uitzicht vanaf boven is echter wonderschoon en wijds, als het tenminste onbewolkt blijft. Met aarzeling werd de klim begonnen. Er hing wel wat aan bewolking maar zou dat ons parten spelen? De bus kreunt soms onder zijn gewicht. De bordjes met hellingspercentages veranderen opmerkelijk genoeg niet, steeds is het 8%. Terwijl we echt verschillende klimpercentages hebben gehad. Volgens de gids hebben ze maar één soort bordje.

Bij de top leek het goed te gaan met de wolken. Over de top kwam echter wat we nooit hadden kunnen zien. In dichte mist reden we stapvoets over het hoogste punt waarna na een kilometer de lucht weer klaarde en kregen we een magnifiek uitzicht over de baai van Danang.

Dit was ook het recreatiegebied voor de Amerikaanse soldaten destijds, een wsar surfparadijs. En ik moet daar in die baai met “mijn” tanker aan een los-boei (afgemeerd aan een boei) hebben gelegen om brandstof te brengen. De burgemeester van Danang heeft met de hulp van buitenlandse investeerders Danang groot gemaakt en voorzieningen laten aanpassen naar deze tijd. Zo ging het elektriciteit netwerk onder de grond. Er kwamen hotels, resorts, winkelketens en als havenplaats maakte hij de stad heel belangrijk voor deze omgeving. Toen hij over zichzelf had uitgesproken dat hij de eerlijkste burgemeester was van het land was het snel afgelopen. Hij werd beschuldigd van onbehoorlijk bestuur rond een brug, werd overgeplaatst en mag de rest van zijn leven een klein onbeduidend plaatsje besturen.

Het verkeer wordt drukker. Op een rechte weg worden we plots halt gehouden door de politie. De papieren moesten worden getoond waartussen de chauffeur al wat geld had gestopt. Even later kwam hij terug om nog meer geld te halen. De reden was dat de politie ons wilde vertellen hoe de weg verderop zou verlopen. In werkelijkheid heet dit “koffiegeld”, er schijnen stevige jaarsalarissen mee verdiend te worden. Na 5 minuten mochten we weer verder.

In Danang stopte we even om te plassen en de wilde branding van de zee van dichtbij te kunnen bekijken. De reis gaat verder naar Hoi An.

Hoi An is vroeger dé havenstad geweest van dit gebied. Door verzanding werd de rivier onbegaanbaar voor wat dieper liggende schepen waarna het deze functie uit 1800 is kwijt geraakt. Ons hotel staat hier voor 3 nachten.

Het Phu ThinH Boutique Resort & Spa. We maken onder leiding van de gidsen een rondwandeling door dit pittoreske plaatsje gelegen op de noordoever van de Thu Bonrivier, die jaarlijks buiten zijn oevers treedt. Het plaatsje heeft van Unesco de status van werelderfgoed gekregen en dat brengt de lokale bewoners tijdens deze overstromingen knap in moeilijkheden. Verbouwen, verbeteren van de gebouwen mag niet zomaar. Bij de wateroverlast wordt alles naar een verdieping hoger getransporteerd tot het water weer gezakt is. We lopen door enorm drukke smalle maar leuke gezellige straatjes. Veel toeristen hebben deze plek op hun lijstje staan.

We passeren de overdekte Japanse Brug die dateert van 1593. Het werd door de Japanse handelsgemeenschap gebouwd en verzorgde een verbinding met de Chinese stad en het oostelijke deel. In 1663 vaardigde de Tokugawa-shogun Iemitsu abrupt een verbod op handel met de Japanners. De gemeenschap verdween geheel. In 1719 werd op de brug een Vietnamese tempel gebouwd met een altaar waarop het beeld van Bac De domineert, een incarnatie van de Jade Keizer.

Het is woekeren met de ruimte, zoveel toeristen van allerlei nationaliteiten zijn er. De Chinese groepen maken het meeste lawaai door de luidspreker van de gids en zijn opdringerig. Ze gaan niet opzij.

In het Tan Ky huis is het even rustig dus daar gaan we naar binnen. Dit is een zogenaamd buishuis. Het beroemdste traditionele gebouw in Hoi An. Een voorbeeld van een authentiek 18e eeuws Chinees-Vietnamees winkelpand. Het is een langwerpig pand met een binnenplaatsje en loop vanaf de straat tot de rivier. Het plafond is versierd met krabschaalmotieven, het dak wordt gedragen door 3 typische balken volgens Japanse constructie. Aan de pilaren die het dak steunen hangt Chinese poëzie van ingelegd parelmoer opgebouwd uit vogeltjes. Goed te zien op de foto’s.

We slenteren nog wat door de straatjes, passeren een massagesalon waar Karin een bezoekje aan gaat brengen later. De winkels waar maatwerk pakken gemaakt worden zijn ook talrijk en de prijs is heel acceptabel. Ik verlang naar m’n bed. Voel de koorts en de pijn in mijn keel. Even een stapje terug nu.

In het hotel worden we met voorrang liefdevol opgevangen en daar kan ik snel onder de wol. Het is opvallend hoe aandachtsvol deze mensen er voor je zijn.

Om 5 uur wordt Karin opgehaald met een speciaal elektrisch autootje (vergrootte golfkar) en ondergaat ze in 70 minuten een 4 in 1 behandeling die zijn weerga niet kent. Als herboren staat ze 1,5 uur later weer op de kamer. We laten een pizza bezorgen en sluiten de dag hiermee af.

De volgende ochtend ga ik wel ontbijten maar heb besloten het programma voor vandaag te skippen. Het wil nog niet vlotten met George. Karin gaat met een groot deel van de groep fietsen waarover ik straks de ervaringen hoor en zie.