Dong Hoi

Vanochtend vertrokken we al om half 8. Het voltallige personeel van het hotel Saigon Kim Lien stond ons uit te zwaaien. Dit hotel aan de kust is in het hoogseizoen, de zomer, voor de meer rijkere Vietnamees en werd nu alleen door ons bevolkt. Voor het eerst hadden we een echte goeie douche!

De weg liep vrij dicht, parallel aan de kust, in zuidelijke richting. We passeerden vele garnalenkwekerijen, vaak ook particulier initiatief gesteund door de overheid. De mangrovebossen waren hier weggehaald en daarvoor in de plaats had men kweekvijvers gegraven. Vietnam exporteert veel garnalen en in diverse soorten.

Vroeger werd daarvoor één goede moedergarnaal per opbod verkocht aan de hoogste bieder. De eitjes die zij legde leverde veel nakomelingen op. Vervolgens knipte men één oog van het beestje af waarna ze weer een enorme productie aan eitjes voortbracht. Ook het andere oog moest er daarna aan geloven en wéér kwam er een boost aan nakomelingen. Tenslotte werd zij afgeschreven. Welke bioloog gaat bedenken dat het zo werkt?

De rit gaat verder. Voor een plasstop bezoeken we ook weer een wat grotere lokale markt. Zo’n markt, die iedere dag bezocht wordt, is ook een ontmoetingsplek. Men zegt dat veel jong geliefden met elkaar afspraken op de markt, althans dan was de kans groot dat je je droom dáár kon tegenkomen. Je ontkomt niet aan het zien van gebruiken die wij niet in ons hoofd halen. Wat dacht je van een hond die geslacht en in hapklare stukken wordt aangeboden. Gelukkig komt dit steeds minder voor. De vissen worden levend gehouden door een bodempje zuurstofrijk water te creëren. Sterke vissen doen hun best te ontsnappen. Ikzelf had veel belangstelling van wat jonge dames. Ze wezen naar me en lachten om het hardst. Ik dacht dat mijn broek misschien niet goed zat of iets anders er verkeerd bij hing, maar nee, dat stopte het lachen ook niet. Ik lachte maar wat meesmuilend mee totdat de brutaalste naast me kwam lopen en aangaf dat ze maar half zo hoog was dan ik, ze trommelde op mijn borst, niet vanwege m’n sixpack maar om de forse torso die ze daar niet gewend zijn. Bij het vergelijken van onze handen gingen ze echt in een deuk. Ik heb ze dijenkletsen achtergelaten.

De volgende stop was bij een monument ter ere van een bombardement dat plaatsvond op 24 juli 1968. Ik was toen 19 jaar. Op die dag hebben de Amerikanen een bombardement uitgevoerd op een plek ergens bij het begin van de Ho Chi Minhtrail. Op die bewuste plek waren wij nu aangekomen.

Ho Chi Minroute

De Ho Chi Minhroute is een complex netwerk van geheime wegen en paden dat tijdens de Vietnamoorlog de verbinding vormde tussen Noord- en Zuid-Vietnam. De route, totaal wel 20.000 km aan wegen, werd aangelegd over eenvoudige, eeuwenoude paden. Via deze route werden de communistische strijdkrachten voorzien van wapens en voedsel en steun van de Noord Vietnamese troepen. Aangenomen werd dat de route ergens moest beginnen bij de haven van Vinh. De route kwam via Laos na diverse vertakkingen op geheime plaatsen uit in Zuid Vietnam. Dit was door de dichte bebossing heel goed geheim te houden.

Zuid Vietnamese troepen hebben geprobeerd die route in Laos te blokkeren, na zware verliezen hebben ze zich teruggetrokken. De Amerikanen zijn toen met ontbladeringsmiddelen de bossen gaan besproeien, Agent Orange genaamd, en probeerden zo met zware bombardementen hier een eind aan te maken. Dat chemische middel heeft later nog duizenden Vietnamese kinderen verminkt met open ruggetjes (spina bifida), vormen van kanker en zenuwziektes. Dit was één van de vele militaire missers van de Amerikanen. Het heeft het Noord Vietnamese leger niet verhinderd hun activiteiten voort te zetten. Uiteindelijk heeft Amerika deze oorlog ook verloren.

Op de plaats waar dit monument staat wordt herdacht dat tijdens dat bombardement 10 jonge vrouwen de dood hebben gevonden. Ze waren daar bezig de Ho Chi Minhroute te onderhouden en konden te laat hun schuilkelders bereiken. De bomkrater hebben ze intact gelaten nadat ze 4 dagen nodig hebben gehad de lichamen eruit te halen. Bij het zien van de foto’s van die meisjes, hun namen en geboortejaren, tussen 1948 en 1951, bedacht ik dat ik toen net zo oud was als zij en realiseerde me dat ik dáár toen was……….in Vietnam. Niet op deze plek maar 200 kilometer zuidelijker, bezig met het lossen van vliegtuigbenzine die gebruikt werd om dit soort bombardementsvluchten uit te voeren. Dat kwam even heel hard binnen. Het raakte me danig. Ik voelde me medeschuldig aan hun dood. Het was een krankzinnige oorlog, maar wisten wij veel op dat moment?

Ik heb er met Liem, die in het Zuiden van Vietnam geboren is over kunnen praten. Ook zij hebben er veel verdriet van maar ik voelde ook vergeving. Ho Chi Minh, de grote agressor toen heeft veel voor zijn land gedaan. Het is wél het begin van één verenigd Vietnam geweest.

We hebben vervolgens nog wierookstokjes gebrand en (nep)-geld verbrand omdat ze geloven dat het geld met de rook die naar de hemel stijgt bij hen aankomt waardoor ze het beter hebben in de hemel.

Daarna, toen we alweer enige tijd in de bus zaten, kon ik de beelden van die meisjes en de attributen uit het museumpje maar niet loslaten. Wat een krankzinnige wereld leven we eigenlijk in.

De volgende stop zou worden het Nationaal Park Phong Nha. Dit park is vanwege de enorme grotten terecht een werelderfgoed van Unesco. De meest toegankelijke is de Phong Nhagrot met tal van ondergrondse holen, stalactieten en stalagmieten en de rivieren lopen kilometers lang door deze heuvels. Vanaf het bezoekerscentrum liggen vele sampans te wachten op bezoekers die 5 kilometer stroomopwaarts de grotten willen bezoeken. Dat wilden wij ook. De waterstand was door hevige regenval in Laos dermate hoog dat de doorgang naar de grotten via het water versperd werd.

We hebben de vaartocht wél gemaakt en zijn bij het begin van de grotten via een pad naar boven gelopen waardoor je bij andere grotten kwam die minstens zo mooi waren.

We moeten ook ergens onderweg nog geluncht hebben, daar ben ik de details verder van kwijt. De laatste ruk bracht ons bij een Sun Spa Resort Quangbinh aan zee, een plek waar ik eigenlijk niet wil zijn. We slapen hier ook alleen maar en vertrekken morgen minder vroeg omdat de volgende stop Hué wat dichterbij is.